د افغانستان غرونه له پېړیو راهيسې شاعرانو ته الهام ورکوي. د دوی لوړې څوکې، ارام درېګانې، او بهېدونکې سيندونه اکثره په هغو شعرونو کې انځور شوي وي چې د دې خاورې ښکلا او ستونزې دواړه ستايي.
شاعري د افغان کلتور ژوره برخه ده. لکه څنګه چې مولانا رومي، خوشحال خان خټک، او د نن ورځې شاعرانو د انسان احساسات، زړورتيا، او د طبيعت سره تړاو په خپلو کلامونو کې راوړي، همداسې د غرونو په منځ کې د ژوند نغمه، د باد زنګونه، او د تاريخ او روح تلپاتې کيسه احساسېږي.